این شعر رو وقتی گفتم که حالم گرفته بود و دل و دماغ نداشتم، اما ظاهرا طنز از آب در اومده، اما نه از اون طنزای اونجوری!
گفتیم: نمی‌شود که خوش باشیم؟
گفتند: نمی‌شود، در آینده
آینده کجاست؟ کو؟ جوابم داد:
یابنده بود هر آنکه جوینده
تاریخ گواه جستجوی ماست
هم شاهد صد دروغ‌گوینده
افسوس که وقت می‌رود چون ابر
در دست محققانِ زاینده
رفتند و تو نیز باز خواهی رفت
تاریخ همیشه هست شوینده
وقتی همه فکر خویش، خواهد شد
رشد همه نرخ‌ها فزاینده
خشکید نهال سبز آزادی
در باغ، گیاه هرز، روینده
به به که چه چیزها به دست آمد
اینها همه لاجرم برآیندِ
سی سال تلاش خادمین ماست
تقدیم به نسل‌های آینده!